Transitievergoeding bij ontslag wegens bedrijfseconomische omstandigheden of langdurige arbeidsongeschiktheid

De Ministerraad heeft ingestemd met een wetsvoorstel om werkgevers te compenseren voor de te betalen transitievergoeding na langdurige arbeidsongeschiktheid.
 
Wij schreven eerder over de praktijk van slapende dienstverbanden waarbij werkgevers het dienstverband van werknemers na twee jaar arbeidsongeschiktheid in stand laten om zodoende geen transitievergoeding te hoeven betalen.

Werkgevers hebben de zieke werknemer al twee jaar loon moeten doorbetalen en ervaren het in het algemeen als onrechtvaardig dat zij bij ontslag wegens langdurige arbeidsongeschiktheid ook nog een transitievergoeding moeten betalen.

In het wetsvoorstel wordt deze problematiek gecorrigeerd.

De officiële tekst van het wetsvoorstel wordt pas bekend gemaakt als het wordt ingediend bij de Tweede Kamer, maar volgens het concept kunnen wij het volgende verwachten.

Voorgesteld wordt om werkgevers te compenseren voor de kosten van de transitievergoeding. Die compensatie zal door UWV verstrekt worden vanuit het Algemeen Werkloosheidsfonds, waar een verhoging van de premie tegenover zal staan.

In het concept wetsvoorstel wordt geen onderscheid gemaakt naar de aard van het dienst-verband dat door een werkgever wordt beëindigd. Dat betekent dat de regeling van toepassing is bij:

• het niet verlengen van tijdelijke arbeidsovereenkomsten waarbij de werknemer op de einddatum ziek is;
• opzegging of ontbinding van arbeidsovereenkomsten voor onbepaalde of bepaalde tijd vanwege het niet langer kunnen verrichten van de bedongen arbeid;
• het beëindigen van arbeidsovereenkomsten met wederzijds goedvinden. De achterliggende reden is dat voorkomen moet worden dat een werkgever zich tot UWV (of rechter) wendt om de arbeidsovereenkomst te beëindigen.

Ten aanzien van de hoogte van de te compenseren vergoeding zijn de volgende beperkingen aangebracht:

• er wordt niet meer aan compensatie betaald dan de transitievergoeding waar een werknemer recht op zou hebben op het moment dat de loondoorbetalingsplicht eindigt;
• de compensatie zal niet meer bedragen dan het loon dat de werknemer tijdens ziekte ontving;
• indien een loonsanctie is opgelegd, telt die periode niet mee bij de berekening van de hoogte van de compensatie. De ratio hiervan is dat een werkgever geen voordeel dient te behalen uit het niet naleven van verplichtingen die voor hem gelden.

Verder wordt in het wetsvoorstel voorgesteld om bij een ontslag om bedrijfseconomische redenen de bij cao geregelde voorziening niet langer gelijkwaardig hoeft te zijn aan de transi-tievergoeding van de individuele werknemer.

Dit biedt cao-partijen de mogelijkheid om zelf te bepalen wat de inhoud en omvang van de cao-voorziening zal zijn en door wie een dergelijke voorziening verschuldigd is. Dat hoeft dan niet te zijn de individuele werkgever maar kan bijvoorbeeld ook zijn een fonds waar werkgevers een bijdrage aan leveren.

De compensatieregeling in verband met de transitievergoeding voor langdurig zieke werklozen zal naar verwachting pas op 1 januari 2019 ingaan (met terugwerkende kracht tot 1 juli 2015). De maatregel met betrekking tot de gelijkwaardige voorziening zal naar verwachting ingaan per 1 januari 2018.

Bron: Derde voortgangsbrief Wwz, 1 december 2016